Ik ben eigenlijk altijd iemand geweest die wil zorgen voor anderen. Ik heb met veel plezier in de zorg gewerkt. Tot mijn rug daar een stokje voor stak. Dat was slikken. Ineens moest ik bedenken: wat nu, als dit werk niet meer op die manier kan?

Uiteindelijk ben ik in officemanager- en ondersteunende rollen terechtgekomen. Het organiseren, regelen en ontzorgen van anderen vond ik leuk, maar toch bleef er iets knagen. Het directe contact en het gevoel écht iets voor iemand te betekenen, miste ik.

Het is even blijven liggen, maar toch liet het idee om iets met zorg en aandacht te blijven doen me niet los. Ik merkte dat ik het helpen van mensen miste. Dat zette me aan het denken: op welke manier kan ik wél blijven bijdragen, zonder mijn lijf te overvragen?

Langzaam groeide daaruit een nieuw pad. Geen groot plan, maar een keuze vanuit gevoel. Op donderdag en vrijdag open ik nu mijn eigen massagepraktijk. Kleinschalig, haalbaar en met ruimte voor echte aandacht. Hier kan ik doen wat altijd al bij me paste: mensen een moment van rust geven.

Voor mij is dit werk meer dan masseren alleen. Het is een manier om te blijven zorgen, op een manier die past bij mijn lijf én bij mijn hart.